190/2015 (τακτική)                                                

Ειρηνοδίκης: Αικατερίνη Σπυρέλλη

Δικηγόροι: Αστ. Λιάπης, Χρ. Πούλιος

 

Αγωγή οφειλομένου τιμήματος εκ διαδοχικών συμβάσεων πώλησης. Επί συμφωνίας των διαδίκων για παρέκταση της κατά τόπον αρμοδιότητας, αποκλειστική αρμοδιότητα του με τη συμφωνία οριζομένου δικαστηρίου και δικαίωμα προβολής ένστασης κατά τόπον αναρμοδιότητας αν η διαφορά υπαχθεί σε άλλο.

Η μνεία στα επίδικα τιμολόγια του αρμόδιου δικαστηρίου για κάθε διαφορά εκ της σύμβασης πώλησης συνιστά έγκυρη δικονομική σύμβαση παρέκτασης της τοπικής αρμοδιότητας για τις μελλοντικές διαφορές εξ αυτής.

Αν και κάποια ένδικα παραστατικά δεν φέρουν υπογραφή του παραλαβόντος τα εμπορεύματα για λογ/σμό του εναγομένου και δεν πληρούν τους όρους του νόμου ως αποδεικτικά μέσα, εκτιμώνται ελεύθερα και λαμβάνονται υπόψη για συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων.

Δυνατή εμμάρτυρη απόδειξη των ένδικων συμβάσεων, ενόψει της εμπορικότητάς τους αλλά και της εμπορικής ιδιότητας του ενάγοντος.

 

Επειδή, κατ’ άρθρον 42 του ΚΠολΔ «πρωτοβάθμιο τακτικό Δ/ριο, που δεν είναι κατά τόπον αρμόδιο, μπορεί με ρητή ή σιωπηρή συμφωνία των διαδίκων να γίνει αρμόδιο, εκτός αν πρόκειται για διαφορές που δεν έχουν περιουσιακό αντικείμενο…». Εξ άλλου, κατά τη διάταξη του άρθρου 43 του ΚΠολΔ «Η συμφωνία των διαδίκων, με την οποία τακτικό Δ/ριο γίνεται αρμόδιο για μελλοντικές διαφορές, είναι έγκυρη μόνον αν είναι έγγραφη και αναφέρεται σε ορισμένη έννομη σχέση, από την οποία θα προέλθουν οι διαφορές». Εξάλλου κατ` άρθρον 44 του ΚΠολΔ «οι συμφωνίες κατά τα άρθρα 42 και 43 δημιουργούν αποκλειστική αρμοδιότητα, εκτός αν από την ιδία συμφωνία προκύπτει το αντίθετο». Από το συνδυασμό των ανωτέρω διατάξεων σαφώς προκύπτει ότι άμεση δικονομική ενέργεια της συμφωνίας των διαδίκων για παρέκταση της κατά τόπον αρμοδιότητας είναι πλέον η αρμοδιότητα του με τη συμφωνία καθοριζομένου Δ/ρίου που ήταν αναρμόδιο και το δικαίωμα προβολής ένστασης κατά τόπον αναρμοδιότητας αν η διαφορά υπαχθεί σε άλλο κατά τόπο Δ/ριο από εκείνο που ορίσθηκε με τη συμφωνία των μερών. Τέλος κατ` άρθρο 46 παρ. 2 ΚΠολΔ εάν το Δικαστήριο είναι κατά τρόπο αρμόδιο, αποφαίνεται περί τούτου και αυτεπάγγελτα και καθορίζει το αρμόδιο Δικαστήριο στο οποίο παραπέμπει την υπόθεση.

Με την κρινόµενη αγωγή της, η ενάγουσα, ισχυρίζεται ότι, κατόπιν διαδοχικών συµβάσεων πωλήσεως που καταρτίστηκαν µεταξύ αυτής και του εναγοµένου στη Λάρισα, κατά το χρονικό διάστημα από 15.5.2008 έως 17.12.2010, πώλησε και παρέδωσε στον εναγόµενο, τα αναφερόµενα στην αγωγή κατ΄ είδος, ποσότητα και τιµή µονάδος εµπορεύµατα, αντί του συνολικού συµφωνηθέντος τιµήµατος των 7.467,53 Ε, το οποίο κατά τη συµφωνία τους ήταν καταβλητέο μετά την πάροδο 90 ημερών  από την κάθε επιμέρους πώληση, εκδόθηκαν δε τα  επισυναπτόμενα στην αγωγή τιμολόγια πώλησης – δελτία αποστολής. Ότι  εναγόµενος έναντι του ανωτέρω  οφειλόμενου τιμήματος, εξακολουθεί να της οφείλει το ποσό των 7.109,88 Ε,  παρά τις κατ’ επανάληψη οχλήσεις της ενάγουσας. Με βάση τα περιστατικά αυτά, ζητεί, να υποχρεωθεί ο εναγόµενος να της καταβάλει το ποσό των 7.109,88  Ε, µε το νόµιµο τόκο, από την επίδοση της αγωγής µέχρι την πλήρη εξόφληση και να καταδικαστεί ο εναγόµενος στην καταβολή των δικαστικών της  εξόδων {…}.

Ο εναγόμενος, προέβαλε την ένσταση της κατά τόπo αναρμoδιότητας του δικαστηρίου τούτου, ισχυριζόμενος ότι οι συμβάσεις  καταρτίσθηκαν στο Βόλο, όπου είναι και η κατοικία του. Η άνω ένσταση του όμως  είναι, σύμφωνα με τις ανωτέρω νομικές διατάξεις, κατ` ουσίαν αβάσιμη, δεδομένου ότι όπως αναγράφεται στα επίδικα τιμολόγια για κάθε διαφορά που προκύπτει από την παρούσα σύμβαση πωλήσεως, αρμόδια είναι τα Δικαστήρια της Λάρισας και συνεπώς υφίστατο έγκυρη δικονομική σύμβαση περί παρέκτασης της τοπικής αρμοδιότητας των δικαστηρίων της Λάρισας, για τις μελλοντικές διαφορές που θα προέκυπταν από την αγωγική σύμβαση της πώλησης. Σύμφωνα με τις παραπάνω σκέψεις η επίδικη διαφορά απορρέει από τα προσκομισθέντα τιμολόγια και ως εκ τούτου υπάγεται στην τοπική αρμοδιότητα του Ειρηνοδικείου Λάρισας. Συνεπώς η κρινόμενη αγωγή αρμόδια κατά τόπο εισήχθηκε στο δικαστήριο τούτο και πρέπει η σχετική ένσταση του εναγομένου να απορριφθεί.               {…} Πρέπει να σημειωθεί ότι, αν και κάποια από  τα ανωτέρω παραστατικά δεν φέρουν την υπογραφή του παραλαβόντος τα εμπορεύματα για λογαριασμό του εναγομένου και δεν πληρούν τους όρους του νόμου ως αποδεικτικά μέσα (ΕφΠατρ 353/2007 Νόμος, ΕφΘεσ 788/2006 Αρμ 62. 1389, ΕφΔωδ 122/2006 Νόμος,  ΕφΠατρ 336/2004 Νόμος, ΕφΑθ 3927/2003 Δνη 45. 203), εκτιμώνται ελεύθερα και λαμβάνονται υπόψη συμπληρωματικά για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων (κατ’ άρθρο 270 παρ. 2 εδ. β` ΚΠολΔ). Εξάλλου οι προκείμενες σύμβασεις, ενόψει της εμπορικότητάς τους, αλλά και της εμπορικής ιδιότητας της ενάγουσας, μπορεί να αποδειχθεί και με μάρτυρες κατ’ άρθρο 394 παρ. 1 περ. δ`. {…}